Ik ontmoette K. Schippers voor het eerst in Desmet. Een radio-interview. Hij was er net als ik als gast, bleef hangen toen ik werd geïnterviewd over een festival dat ik organiseerde voor Rialto, over brokkelige verhalen. Ik ken jou toch, zei hij na afloop. Ik had hem nooit ontmoet maar kende hem wel: vond zijn kunstessays prachtig. En toen ik net in Amsterdam kwam wonen had ik een paar Barbarbers op de kop getikt. Na het lezen werd de stad ook een Ready Made.

Ik sprak hem nog een paar keer, via mail, of hij een bijdrage wilde leveren aan een publicatie die gekoppeld was aan het Rialto-festival en in het Engels zou verschijnen onder de naam Disorientation. Hij stuurde me een gedicht: 'Soldaatjes van de taal', een hele reeks achter elkaar gezette tussenwoorden, onopvallend maar toch vaak gebruikt. Een ode o.a. aan: de, het en een. Hij zag er de grap van in als ik dat gedicht in het Engels zou vertalen. Het kwam er niet van. Hij leek er niet rouwig om: dat een publicatie met die naam niet verscheen was al mooi genoeg.

Toen ik een relatie kreeg met Robin van den Maagdenberg stelde ik haar aan K. Schippers voor. De twee werden vrienden. Mijn rol was niet langer relevant. Iedere keer als Robin met hem had afgesproken in een Amsterdamse cafeetje in de buurt van het Concertgebouw kwam ze elektrisch geladen terug. Hij spreekt nooit over gisteren of over wat straks, alles gebeurt direct en voor je neus.

Een paar dagen voordat K. Schippers overleed kreeg Robin een contract aangeboden voor haar eerste boek - bij Querido, de uitgeverij waar ook K. Schippers zijn thuis had gevonden. Hij reageerde vanuit het ziekenhuis: Dat is mooi.

Vorig jaar vond ik op Marktplaats het eerste nummer van Barbarber. Het duurde een jaar voordat ik hem kreeg, in een doos met een stuk of twintig andere nummers. De spullen hadden lange tijd op een Belgische zolder gelegen van een familielid van Gerard Brands, een van de mede-oprichters van Barbarber, naast K. Schippers en Bernlef. Er zaten ook foto's bij, manuscripten die met de hand gecorrigeerd waren, briefswisselingen tussen de drie heren. Mannen die jongens waren en bleven.

Toen K. Schippers een tijdje in Brussel verbleef, overleden kort achter Gerard Brands en Bernlef. Het woord dood kon er bij K. Schippers niet in. Verdwijnen, zo noemde hij het.

Gisteren kwam er een nazending uit België, er lagen op zolder nog wat exemplaren van Barbaber. Er zat een kaartje bij: 'Ze zijn bij Robin en jou in goede handen.' Nummer 1 tot en met nummer 87 en enkele gesigneerde bijzondere uitgaven.

Het is compleet: K. Schippers is nooit verdwenen.